Update je browser voor een optimale ervaring. Download de laatste versie van je browser.
‘Nee’. Dat is het woordje dat momenteel het meeste gebezigd wordt in huize Den Brok. Het klinkt om de haverklap uit de monden van tweeling Tess en Raff. 1,5 jaar jong, maar onmiskenbaar aanwezig. Tot groot genoegen van vader Kurt den Brok.
,,Als die tweeling er niet geweest was, had je me kunnen opvegen, was ik allang ingestort. Maar dat kan dus niet met twee van die koters. Ik móét wel doorgaan.”
Hoe het óók geweest had kunnen zijn? Als vriendin Kim, moeder van de tweeling, gewoon in leven was gebleven? En die roze wolk waar ze al maanden op zweefden, niet op gruwelijke wijze uit elkaar was gespat? Daarover denkt Kurt liever niet al te veel na.
Bij het voor het eerst zien van de baby's voelde ik op dat moment niets. Ik wilde alleen maar weten hoe het met Kim was. Daar hoorde ik maar niks van.”
Donderdag 23 mei 2019 werd voor hem het ondenkbare werkelijkheid. Kim, zeven maanden zwanger, overleed volkomen onverwachts in het Nijmeegse ziekenhuis Radboudumc. Opgenomen met vroegtijdige weeën en ontsluiting, zakte ze van het ene op het andere moment ineen. Een langdurige reanimatie mocht niet baten. Waarschijnlijk is een longembolie haar fataal geworden.
Kurt weet nog precies het tijdstip dat hij gebeld werd. ,,Het was 20.08 uur, ik was net bij haar op bezoek geweest en in de auto onderweg naar huis.” ‘Kim is onwel geworden’, klonk het onheilspellend door de telefoon.
De film van de nachtmerrie die volgde, spookt nog dagelijks door zijn hoofd. De rit halsoverkop terug naar het ziekenhuis. De beveiliger die hem bij de toegang van de verpleegafdeling opvangt. Kim is in kritieke toestand, is het enige dat hij te horen krijgt. De tergende onzekerheid die volgt. Dat hij wel al bij Raff en Tess mag kijken op de couveuseafdeling. Gewoonlijk een moment van het grootste geluk. ,,Maar daar voelde ik op dat moment niets bij. Ik wilde alleen maar weten hoe het met Kim was. Daar hoorde ik maar niks van.”
Het is ernstig, dat weet hij wel. Maar dat ze zou komen te overlijden? Zoiets onbevattelijks komt niet bij hem op. Totdat tegen half tien de gynaecoloog komt en zijn ouders, schoonouders en hem vraagt te gaan zitten. ,,Dan weet je het wel. ‘Kim zal komen te overlijden’, vertelde ze. ‘Haar hersenen zijn zozeer aangetast door het zuurstofgebrek dat ze nooit meer wakker zal worden’.”
In paniek gaat Kurt die bizarre boodschap eerst nog vertellen aan de vijftien vrienden die op de gang staan te wachten. Onbeschrijflijk verdriet, huilen, ongeloof. De gedeelde emotie dat dit niet waar kan zijn. Iets later, op de traumakamer waar Kim nog ruim een uur gereanimeerd werd, houdt hij haar rechterhand vast, Kims moeder de linkerhand. Na veertig seconden gaat de apparatuur op stil. Alleen als hij in de betraande ogen kijkt van werkelijk elke verpleegkundige en arts die hij nog ziet die horroravond en -nacht, beseft hij dat het misschien wel eens echt waar kan zijn.
De baby's hebben minutenlang geen zuurstof gehad. Zij snapt ook niet waarom ze het toch gered hebben. Maar ik ben haar ontzettend dankbaar dat zo koelbloedig heeft gehandeld.
Een collectieve snik ging door Nijmegen, overal was de zeldzaam trieste gebeurtenis het gesprek van de dag. De uitvaart werd een week later bijgewoond door duizend belangstellenden in het crematorium in Beuningen. En in opdracht van Kurt gedetailleerd vastgelegd op beeld voor een verslag op zijn Facebookpagina. Niks geen geheimzinnig gedoe naar de buitenwereld. ,,Omdat ik per se wilde dat Kim voor één keer het podium verdiende dat ze nooit gehad heeft. Zeg maar een inhaalslag als compensatie voor haar bescheiden persoonlijkheid.”
En nog een reden: ,,Met de mooie woorden die zijn uitgesproken kunnen mijn kinderen later zien wat voor bijzondere vrouw hun moeder was.”
Kurt doet zijn verhaal in zijn woning in het Nijmeegse stadsdeel Lindenholt. Het stel is hier in 2017 ingetrokken en samen hebben ze gedroomd over de mooie momenten die ongetwijfeld nog zouden komen. Hoe anders is het gelopen? En dat je ondanks zo’n tegenslag toch nog dankbaar kunt zijn. Vraag het aan Kurt. ,,Dat Tess en Raff er nog zijn, dat mag een wonder heten”, haalt hij aan waarom niet álles in duigen is gevallen.
Hoe de redding van deze twee leventjes verliep? Kurt vertelt er kalm en feitelijk over. ,,Kim kreeg nadat ze onwel was geworden vanwege de geboden haast direct een keizersnee. Het moest zo snel dat de operatie werd uitgevoerd op de verpleegkamer, de vloer waar ze lag.”
Zo’n abrupte verlossing is in dit soort noodgevallen standaardprocedure, weet de jonge vader. ,,Het verhoogt de kans op overleven van de aanstaande moeder die een reanimatie moet ondergaan.”
,,Ik heb pas een paar weken geleden voor het eerst luiers en luierdoekjes hoeven bestellen. Kim was een enorm regeltalent en had die babyspullen voor ruim een jaar ingeslagen.”
Het wonder? ,,De gynaecoloog die Tess en Raff gehaald heeft, zei achteraf dat de kans dat de baby’s zouden overleven, eigenlijk 0 procent was. Ze hebben minutenlang geen zuurstof gehad. Zij snapt ook niet waarom ze het toch gered hebben. Maar ik ben haar ontzettend dankbaar dat zo koelbloedig heeft gehandeld. Ze heeft geweldig werk gedaan.”
Zou het de laatste adem van Kim geweest zijn die zij aan die twee gegeven heeft? ,,Op sommige momenten denk ik dat wel eens, ja.” De rol als reddende engel zat haar als gegoten, weet Kurt als geen ander. Dat was al zo bij leven. ,,Ik heb pas een paar weken geleden voor het eerst luiers en luierdoekjes hoeven bestellen. Kim was een enorm regeltalent en had die babyspullen voor ruim een jaar ingeslagen.”
Au pair Lotte kwam, en ook opa’s en oma’s vervullen op gezette tijden de rol van verzorgers. Tess en Raff gaan ook naar het kinderdagverblijf. Kurt heeft nog steeds een eigen bedrijf in bouwmaterialen, dus hij kan die extra handen goed gebruiken. ,,En alle hulp is echt fantastisch, iedereen is even lief, ik ben daar heel erg dankbaar voor.” Maar, hoe kan het ook anders, het gemis van Kim als partner en moeder is ruim anderhalf jaar later nog onverminderd groot.
Kim die zich zo enorm verheugd had op het moederschap, en daar zelf niet meer bij kan zijn. Dat is voor Kurt nog steeds niet te bevatten. ,,De psycholoog bij wie ik gesprekken heb, zegt dat Tess en Raff gelukkig niet beter weten zonder hun moeder. Dat klinkt hard, maar zo is het. Zelf moet ik er toch niet te veel over nadenken. Hoe zou ik het gevonden hebben zonder moeder, denk ik dan. De impact is hoe dan ook gigantisch.”
En dan heb je het ook nog over Kim. ,,Een geweldig lieve vrouw, vrolijk, mooi, ontwapenend bescheiden. Ga je bij vrienden op bezoek, dan kunnen we elkaar niet meer aanvullen. Dat gemis doet enorme pijn.” En Kim is eerlijk gezegd ook onmisbaar om praktische redenen in het jonge gezin: ,,Op mysterieuze wijze had ze altijd alles onder controle.”
Dat weten ze ook in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis. Hier was Kim al op 25-jarige leeftijd een zeer geliefde leidinggevende van een team van de polikliniek Dermatologie. Behept met ongekend organisatietalent. ,,Voor haar zwangerschapsverlof had ze zelfs een draaiboek in elkaar gezet voor haar vervanging. Daarin stond dat je die en die moest bellen als er dit of dat aan de hand was. Na haar overlijden konden ze daar naadloos mee verder.”
Ware het niet dat verdriet om haar verlies daar als een mokerslag huishield. ,,De afdeling moest tijdelijk sluiten, omdat haar collega’s er kapot van waren. Tot op de dag van vandaag wordt dagelijks voor Kim een kaarsje aangestoken in een gedenkhoek met een foto van haar.”
De verjaardagen van Tess en Raff blijven we heus wel vieren, maar ook de herinneringen aan Kim moeten we blijven koesteren.”
De kinderen mogen hun moeder niet gekend hebben, ze zullen toch te weten komen wat voor iemand ze ter wereld heeft gebracht. Het is de heilige opdracht die Kurt zich gesteld heeft. ,,Vrienden heb ik een videobrief laten maken waarin ze aan mijn kinderen uitleggen wat voor iemand zij geweest is.” Afgelopen kerstvakantie durfde hij de beelden pas voor het eerst met aandacht te bekijken.
Kurt: ,,Ik geloof omdat ik nu pas toekom aan de verwerking. Tot nu toe ben ik vooral geleefd. Ik wilde er waarschijnlijk ook niet aan. Dat Kim nooit meer terugkomt. Al die tijd heb ik gedacht dat dit niet waar kon zijn, dat ik nog wakker moest worden.”
Wat een beetje helpt: Kim is in zijn huis meer aanwezig dan ooit sinds haar overlijden. Foto’s waarop ze haar tanden op de voor haar zo typerende wijze bloot lacht, hangen er volop, waar je ook kijkt. En ook verder doet Kurt er alles aan dat Kim zoveel mogelijk aanwezig blijft. Met herinneringen in een vitrinekast. Op de kinderkamer is op een wand de boom een blijvend aandenken. Kim zelf heeft er urenlang de blaadjes voor geplakt en meer dan dat. ,,Er zitten drie vogeltjes op een tak, één vogeltje vliegt weg. Heeft Kim gedaan. Hoe symbolisch wil je het hebben?”
In de voortuin heeft Kurt, ook ter herinnering, een bloesemboom geplant. Dat gebeurde op 23 mei. Haar sterfdatum, maar ook de geboortedatum van de kinderen. ,,Een wrange combinatie, ik weet het. Maar ik wil ze bewust niet uit elkaar halen. Allebei zijn ze daarvoor te belangrijk. De verjaardagen van Tess en Raff blijven we heus wel vieren, maar ook de herinneringen aan Kim moeten we blijven koesteren. Op een bepaalde manier zal ze misschien vervagen. Maar vergeten, nooit.”
Maak nu een Topics profiel aan en lees 1 maand gratis ongelimiteerd alle artikelen.
Opgelet!
Ben je zeker dat je alle artikelen wilt verwijderen?